فال گاه گاه

صلاح کار کجا و من خراب کجا / ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجادلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس / کجاست دیر مغان و شراب ناب کجاچه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را / سماع وعظ کجا نغمه رباب کجاز روی دوست دل دشمنان چه دریابد / چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجاچو کحل بینش ما خاک آستان شماست / کجا رویم بفرما از این جناب کجامبین به سیب زنخدان که چاه در راه است / کجا همی‌روی ای دل بدین شتاب کجابشد که یاد خوشش باد روزگار وصال / خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجاقرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست / قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا فال گاه گاه...

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرودهرگز از یاد من آن سرو خرامان نروداز دماغ من سرگشته خیال دهنتبه جفای فلک و غصه دوران نروددر ازل بست دلم با سر زلفت پیوندتا ابد سر نکشد وز سر پیمان نرودهر چه جز بار غمت بر دل مسکین من استبرود از دل من وز دل من آن نرودآن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفتکه اگر سر برود از دل و از جان نرودگر رود از پی خوبان دل من معذور استدرد دارد چه کند کز پی درمان نرودهر که خواهد که چو حافظ نشود سرگرداندل به خوبان ندهد وز پی ایشان نرود فال گاه گاه...

آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد الحق آراسته خلقی و جمالی دارددرد دل پیش که گویم که به جز باد صبا کس ندانم که در آن کوی مجالی دارددل چنین سخت نباشد که یکی بر سر راه تشنه می‌میرد و شخص آب زلالی داردزندگانی نتوان گفت و حیاتی که مراست زنده آنست که با دوست وصالی داردمن به دیدار تو مشتاقم و از غیر ملول گر تو را از من و از غیر ملالی داردمرغ بر بام تو ره دارد و من بر سر کوی حبذا مرغ که آخر پر و بالی داردغم دل با تو نگویم که نداری غم دل با کسی حال توان گفت که حالی داردطالب وصل تو چون مفلس و اندیشه گنج حاصل آنست که سودای محالی داردعاقبت سر به بیابان بنهد چون سعدی هر که در سر هوس چون تو غزالی دارد فال گاه گاه...